ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ας φανταστούμε ένα παιδάκι 9 μηνών που βρίσκεται στη φάση της οδοντοφυΐας - βγάζει δηλαδή δόντια. Αρχίζει να γίνεται ιδιότροπο, νευρικό, πειράζει συνέχεια τα ούλα του, θέλει να βάζει κάτι στο στόμα να το μασά. Όλοι θα έχουμε ζήσει ή θα έχουμε ακούσει την εικόνα του βρέφους που ξυπνά τη νύχτα και κλαίει, είναι νευρικό, ανήσυχο, δεν ξέρει τι θέλει και εκνευρίζει και τους γονείς, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι θέλει και πώς μπορούν να το ησυχάσουν. Αν ζητήσει κάτι που τραβά την προσοχή του, τού το δίνουν, αλλά αμέσως μετά δεν το θέλει και το ρίχνει στο πάτωμα. Ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσει είναι να το πάρει αγκαλιά η μητέρα, να το κουνά πάνω κάτω και να περπατά μέσα στο δωμάτιο. Μόλις η μητέρα σταματήσει να περπατά ή σταματήσει το λίκνισμα, το παιδί αρχίζει να κλαίει και να εκνευρίζεται. Μόλις η μητέρα αποκάμει από την κούραση και προσπαθήσει να το βάλει να κοιμηθεί, το παιδί αρχίζει να κλαίει από την αρχή. Αν κάποιος άλλος πάει να το κρατήσει ή να το χαϊδέψει διαμαρτύρεται και νευριάζει-δεν θέλει να το αγγίζουν. Αυτή η εικόνα που φέρνει σε απελπισία τους γονείς δεν έχει ουσιαστική δυνατότητα θεραπείας από τη συμβατική ιατρική. Μπορεί να δοθούν παυσίπονα που ανακουφίζουν προσωρινά. Στην ομοιοπαθητική ιατρική αυτή η εικόνα που μόλις περιγράψαμε θεραπεύεται, πολλές φορές θεαματικά, με το ομοιοπαθητικό φάρμακο Chamomila που γίνεται από το γνωστό μας χαμομήλι. Μετά τη λήψη του φαρμάκου συνήθως οι γονείς θα αναφέρουν ότι το παιδί κοιμήθηκε μετά από μερικά λεπτά και ξύπνησε ήσυχο και χωρίς προβλήματα.

Ας φανταστούμε μια άλλη περίπτωση ενός κοριτσιού 10 χρονών που έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Αρχικά δεν το λέει σε κανέναν, βιώνει την εμπειρία της σαν εξευτελισμό, υποφέρει ψυχικά και αρχίζει να αναπτύσσει μεταξύ άλλων φοβίες κυρίως νυχτερινές. Τα κινούμενα σχέδια που πάντα έβλεπε στην τηλεόραση, τώρα δεν μπορεί να τα βλέπει γιατί τής προκαλούν φόβο. Μόλις ξαπλώσει να κοιμηθεί σκέφτεται και φοβάται. Θέλει τους γονείς κοντά για να κοιμηθεί. Θέλει φως στο δωμάτιο ενώ πριν δεν το χρειαζόταν. Στη διάρκεια της ημέρας θέλει να είναι συνέχεια στο χώρο που βρίσκεται και η μητέρα και δεν μπορεί να μείνει μόνη της ακόμα και την ημέρα. Παράλληλα αναπτύσσει σωματικά ενοχλήματα με πεπτικές διαταραχές και μια έντονη τάση για γλυκά. Ακόμη και πριν κοιμηθεί θέλει κάτι γλυκό, λέει η μητέρα της. Αυτή η παθολογία, που ΔΕΝ μπορεί να αντιμετωπιστεί από τη συμβατική ιατρική, μπορεί να θεραπευθεί θαυμάσια με το ομοιοπαθητικό φάρμακο Lycopodium, που θα επαναφέρει την ισορροπία σε αυτό το κοριτσάκι, θα καθαρίσει τους φόβους και θα βοηθήσει το παιδί να δει καθαρά το πρόβλημα και να το ξεπεράσει, ώστε να μην επηρεάσει (η σεξουαλική παρενόχληση) ολόκληρη τη ζωή της.

Σκόπιμα αναφέρθηκα σε δύο παραδείγματα παιδικής ασθένειας όπου ουσιαστικά η συμβατική ιατρική έχει ελάχιστα ή τίποτε να προσφέρει (πέρα από την απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη από ψυχολόγο), σε αντίθεση με την ίαση που μπορεί να δώσει το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Χρησιμοποίησα τη λέξη ίαση και όχι θεραπεία. Τις περισσότερες φορές σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη θεραπεία με την έννοια του χειρισμού της ασθένειας π.χ. παίρνω θεραπεία για το άσθμα μου - δηλαδή παίρνω καθημερινά 5-6 spays που κατευνάζουν τα συμπτώματα αλλά δεν με θεραπεύουν. Στην ομοιοπαθητική ιατρική μιλούμε για θεραπεία με την έννοια της ίασης, δηλαδή της επαναφοράς του οργανισμού σε σωματική και ψυχοδιανοητική ισορροπία και ευεξία.

Οι δυνατότητες της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής να προσφέρει αυτή την ίαση στα παιδιά είναι πολύ μεγάλες. Ουσιαστικά η ομοιοπαθητική μπορεί να παρέμβει θεραπευτικά στα παιδιά από τη στιγμή της γέννησης τους μέχρι να ενηλικιωθούν και να τα βοηθήσει σε κάθε διαταραχή της υγείας τους είτε σε σωματικό είτε σε ψυχικό και νοητικό επίπεδο. Μπορεί να θεραπεύσει τους κολικούς των βρεφών αλλά και τις ερωτικές απογοητεύσεις της εφηβικής ηλικίας. Μπορεί να θεραπεύσει και ένα έκζεμα της βρεφικής ηλικίας αλλά και τον οργισμένο έφηβο που κάποια στιγμή ξεσπά και ρίχνει κάτω ο,τι βρει μπροστά του, μη αντέχοντας άλλο την καταπίεση και τον εξευτελισμό από έναν αυταρχικό πατέρα.

Οι περισσότεροι γονείς αρχίζουν να παίρνουν τα παιδιά τους σε ομοιοπαθητικούς γιατρούς συνήθως απελπισμένοι από τα συχνά τους κρυολογήματα και τα πολλά φάρμακα που αναγκάζονται να τους δίνουν. Εκεί που ένα παιδί των δύο ή τριών χρόνων αρχίζει να θέλει αντιβίωση κάθε μήνα ή αρχίζει να μπαίνει σα ασθματικές καταστάσεις, οι γονείς συνειδητοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά και στρέφονται στην ομοιοπαθητική. Από την εμπειρία που έχουμε σαν ομοιοπαθητικοί γιατροί διαπιστώνουμε ότι τα προβλήματα αρχίζουν μετά τους πρώτους εμβολιασμούς. Από εκεί αρχίζει η δυσαρμονία στον οργανισμό και εμφανίζονται τα πρώτα κρυολογήματα, συνήθως ήπια φαινόμενα με καταρροές στο ανώτερο αναπνευστικό. Αν αυτά τα ήπια φαινόμενα των πρώτων κρυολογημάτων καταπιεστούν με χημικά φάρμακα, τότε η διαταραχή στον οργανισμό πάει σιγά - σιγά βαθύτερα και αρχίζουν καταρροές και φλεγμονές στο κατώτερο αναπνευστικό με βήχα και βρογχίτιδες - βρογχιολίτιδες. Εκεί αρχίζουν οι αντιβιώσεις, που βάζουν τα παιδιά σε ένα φαύλο κύκλο με υποτροπές και συνεχή προβλήματα. Στην πραγματικότητα το 95% των λοιμώξεων και των κρυολογημάτων γενικά στα παιδιά είναι ιογενούς αιτιολογίας - οφείλονται δηλαδή σε ιούς. Επομένως είναι άσκοπο αλλά και λανθασμένο και βλαβερό να δίνουμε αντιβιοτικά στα παιδιά με το πρώτο φτάρνισμα ή απλώς επειδή έχουν πυρετό ή απλώς επειδή πονούν το αυτί τους. Μετά από επανειλημμένες αντιβιώσεις και διάφορα χημικά φάρμακα αρκετά από τα παιδιά θα καταλήξουν στο άσθμα, ιδίως αν έχουν και την ανάλογη κληρονομική επιβάρυνση. Και τότε είναι που έρχονται τα παιδάκια στο ιατρείο με την τραγική εικόνα του παιδιού που κουβαλά μαζί του μια σακούλα με φάρμακα - spays κλπ.

Αυτή η πορεία που περιγράψαμε πιο πάνω μπορεί επίσης να ξεκινήσει μετά από καταπίεση δερματικών προβλημάτων, κάτι που είναι πολύ σημαντικό και πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί από τους γονείς. Ένας από τους βασικούς νόμους λειτουργίας του ανθρώπινου σώματος λέει ότι ο οργανισμός προσπαθεί πάντα να βγάλει την αρρώστια έξω στο δέρμα που είναι και το πιο εξωτερικό όργανο. Για να προστατευθούν τα εσωτερικά και πιο πολύτιμα όργανα η διαταραχή εκδηλώνεται στο δέρμα. Σε ένα παιδάκι που εμφανίζει ένα έκζεμα ή μια φαγούρα ή γενικά μια δερματίτιδα θα πρέπει να δούμε τη διαταραχή αυτή σαν μια προσπάθεια του οργανισμού να εκτονώσει προς τα έξω κάποια εσωτερική δυσαρμονία. Αν αυτή η προσπάθεια του οργανισμού καταπιεστεί με αλοιφές κορτιζονούχες και εξαφανιστεί και δεν επανέλθει τότε μιλούμε για «καταπίεση» της ασθένειας και θα πρέπει να περιμένουμε ότι η διαταραχή θα προχωρήσει βαθύτερα και θα αρχίσουν τα κρυολογήματα, οι βρογχίτιδες κλπ.

Η ομοιοπαθητική ιατρική μπορεί να θεραπεύσει και τις δερματικές εκδηλώσεις των παιδιών αλλά και τα κρυολογήματα, τις αμυγδαλίτιδες, τις ωτίτιδες, τις ιγμορίτιδες, τις βρογχίτιδες, αλλά και το άσθμα. Για κάθε κλινική εικόνα που παρουσιάζεται υπάρχουν τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά φάρμακα που θα φέρουν τον οργανισμό πίσω στην ίαση. Αν αντιμετωπιστούν σωστά οι κολικοί των βρεφών, τα κρυολογήματα και οι πυρετοί τους αργότερα, αν αντιμετωπιστεί με ομοιοπαθητικά φάρμακα η οδοντοφυΐα ή η καθυστέρηση στην ανάπτυξη του παιδιού και αργότερα κάθε φορά που αναπτύσσεται μια συμπτωματολογία σωματική ή ψυχική, το παιδί παίρνει τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά φάρμακα και θεραπεύεται, τότε το παιδί ανεβαίνει σε καλύτερο επίπεδο υγείας από τους γονείς του και προχωρά πιο υγιές και ισορροπημένο στη ζωή.

Σκεφτείτε ένα βρέφος μερικών μηνών που με τα πρώτα κρυολογήματα το φορτώνουμε με χημικά φάρμακα και αρχίζει να γίνεται ιδιότροπο, να χαλά η σωματική και ψυχοδιανοητική του ισορροπία. Τα παιδιά με τις αντιδράσεις τους μας υποδεικνύουν την ανάγκη για ασφαλέστερα φάρμακα για τους νέους οργανισμούς στη φάση που αναπτύσσονται και κτίζουν το σώμα τους. Τη λύση στο πρόβλημα της ασφάλειας των φαρμάκων της παιδικής ηλικίας τη δίνει η Ομοιοπαθητική Ιατρική. Πολύ συχνά μας λένε οι μητέρες ότι μόλις τα παιδιά τους νιώσουν άρρωστα, τούς λένε τα ίδια τα παιδιά, να τους δώσουν ομοιοπαθητικό φάρμακο γιατί τα παιδιά νιώθουν ότι αυτά τα φάρμακα δεν τα ταλαιπωρούν αλλά τα θεραπεύουν.

Η βασική ίσως διαφορά της Ομοιοπαθητικής από τη Συμβατική Ιατρική αφορά τα φάρμακα που χρησιμοποιεί. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν είναι χημικά φάρμακα. Είναι υπέρ-αραιωμένα διαλύματα φυσικών ουσιών, κυρίως φυτών αλλά και αλάτων, ορυκτών και μετάλλων. Οι ουσίες αυτές γίνονται ομοιοπαθητικά φάρμακα μέσα από συνεχείς αραιώσεις και κρούσεις. Η διαδικασία αυτή, που είναι πολύ απλή, ονομάζεται δυναμοποίηση.

Η χρήση των φαρμάκων είναι εξατομικευμένη. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση π.χ. μιας πυώδους αμυγδαλίτιδας ο γιατρός θα πρέπει να επιλέξει το ΕΝΑ φάρμακο που ταιριάζει στο συγκεκριμένο ασθενή και στη συγκεκριμένη συμπτωματολογία που εμφανίζει. Στο repertory Synthesis αναφέρονται 52 ομοιοπαθητικά φάρμακα που θεραπεύουν αμυγδαλίτιδες. Ανάλογα με την εικόνα του κάθε ασθενούς θα επιλεγεί ένα από αυτά τα 52 φάρμακα. Έστω για παράδειγμα ένα παιδάκι με πυώδη αμυγδαλίτιδα όπου η αρρώστια ξεκίνησε μετά την έκθεση του παιδιού σε ψύχρα και κρύωσε ή μετά που ήπιε παγωμένα ροφήματα. Πονά έντονα το λαιμό, δεν μπορεί να καταπιεί, ανακουφίζεται με τα ζεστά ροφήματα και κρυώνει τόσο πολύ, που θέλει πολλές κουβέρτες για να νιώσει λίγο καλύτερα και μόλις βγάλει λίγο το χέρι του έξω από τα σκεπάσματα ξαναρχίζει το ρίγος. Αυτό το παιδάκι θα πάει πολύ καλά και μέσα σε μια μέρα θα θεραπευτεί από την αμυγδαλίτιδά του, εάν πάρει το ομοιοπαθητικό φάρμακο Hepar sulphur. Ακόμα και η εντόπιση μπορεί να μας βοηθήσει να διαλέξουμε το σωστό φάρμακο. Αν στην αμυγδαλίτιδα το πύον αρχίζει δεξιά χρειάζεται άλλο φάρμακο και αν είναι αριστερά χρειάζεται άλλο φάρμακο.

Τα φάρμακα είναι περίπου 3000. Τα πολύχρηστα είναι γύρω στα 500. Στην Κύπρο τα ομοιοπαθητικά φάρμακα εισάγονται σε μορφή πρώτης ύλης από την Αγγλία κυρίως αλλά και από την Ελλάδα και άλλες χώρες. Οι πρώτες ύλες που εισάγονται περνούν από τον έλεγχο των Φαρμακευτικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Υγείας.

Ήδη από το 1992 η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εκδώσει οδηγία προς τα κράτη μέλη με την οποία τούς ζητά να ψηφίσουν νομοθεσία για το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν ψηφίσει νομοθεσία συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, στην οποία ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε το 1994. Στην Κύπρο στα πλαίσια της εναρμόνισης ψηφίστηκε ήδη μέσα στο 2001 νομοθεσία για το ομοιοπαθητικό φάρμακο, πράγμα πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της ομοιοπαθητικής στον τόπο μας.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο ακόμα στις δυνατότητες της ομοιοπαθητικής ιατρικής στα ψυχικά προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Στην ταραγμένη εποχή που ζούμε δεν δίνουμε καθόλου προσοχή και σημασία σαν κράτος, σαν κοινωνία αλλά και σαν γονείς, στην συναισθηματική εκπαίδευση και εξέλιξη των παιδιών μας, ενώ δίνουμε δυσανάλογα μεγάλη σημασία στην νοητική και σωματική εξέλιξη των παιδιών. Στα σχολεία-από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο- τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν όλων των ειδών τις γνώσεις-μαθηματικά, φυσική, χημεία, ιστορία κλπ αλλά δεν μαθαίνουν τίποτε για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τις σχέσεις με το άλλο φύλο και για το πώς μπορούμε σαν άνθρωποι να αντιμετωπίσουμε το γάμο, το χωρισμό, μια ερωτική απογοήτευση, το θάνατο αγαπημένων προσώπων κλπ. Για τη σωματική τους εξέλιξη στέλνουμε τα παιδιά σε γυμναστήρια, κολυμβητήρια κλπ αλλά για τη συναισθηματική τους στάση απέναντι στη ζωή δεν κάνουμε τίποτε. Δεν υπάρχουν σχολεία ούτε και μαθήματα στα σχολεία για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά και τους νέους για απλά πράγματα που θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά να υποφέρουν -πολλές φορές σιωπηλά- για τις αποτυχίες στο σχολείο, για τις απογοητεύσεις στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα της εφηβείας και σε ακραίες περιπτώσεις να καταλήγουν ακόμα και στην αυτοκτονία γιατί απέτυχαν σε κάποιο μάθημα ή γιατί χάλασε κάποιος δεσμός τους ή γιατί βρήκαν κάποιες δυσκολίες στο στρατό.

Θα πρέπει οι γονείς να δώσουμε περισσότερη σημασία στην ψυχική ισορροπία των παιδιών μας και στη συναισθηματική τους νοημοσύνη και να μην μας απασχολεί μόνο πόσο καλοί είναι στα μαθήματα. Σημαντικός βοηθός των γονιών σε αυτή την προσπάθεια για ψυχική ισορροπία των παιδιών είναι η ομοιοπαθητική ιατρική. Πολλές φορές λέω στους γονείς ότι ο ομοιοπαθητικός γιατρός δεν είναι για τα κρυολογήματα. Η βασική του βοήθεια είναι στα ψυχοδιανοητικά προβλήματα των παιδιών. Παιδιά που είναι υπερβολικά κινητικά, παιδιά με υπερβολικούς φόβους και ανασφάλειες, παιδιά ντροπαλά και υπερβολικά συνεσταλμένα, παιδιά που υποφέρουν με ζήλιες και μοχθηρίες, παιδιά που εκδηλώνουν κακίες ή βασανίζουν τα ζώα, έφηβοι με ψυχικές αναστατώσεις, νεαροί ή κυρίως νεαρές με ερωτικές απογοητεύσεις - όλες αυτές οι καταστάσεις μπορούν θαυμάσια να θεραπευτούν με τα κατάλληλα κάθε φορά ομοιοπαθητικά φάρμακα. Η αντίληψη που έχουμε όλοι οι γονείς ότι το παιδί π.χ. που έχει έντονες φοβίες, θα τις ξεπεράσει μεγαλώνοντας είναι λανθασμένη. Μια φοβία που ενυπάρχει και βασανίζει τον ψυχικό κόσμο ενός παιδιού για χρόνια, φθείρει την υγεία του και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον άρρωστο ενήλικα, που μπορεί να αναπτύξει ένα έλκος στομάχου από τα 20 του χρόνια και άλλες σοβαρότερες ασθένειες αργότερα.

Συμπερασματικά θα πρέπει να πούμε ότι η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι ένα πολυτιμότατο θεραπευτικό εργαλείο στα χέρια των γιατρών του 21ου αιώνα τόσο για τις θεραπείες των παιδιών όσο και των ενηλίκων. Στα παιδιά στρέφεται ιδιαίτερα η προσοχή μας γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον. Εάν τα παιδιά μεγαλώσουν χωρίς να ταλαιπωρηθούν από τα χημικά φάρμακα και παίρνουν ομοιοπαθητική θεραπεία τόσο για τα σωματικά όσο και για τα ψυχοδιανοητικά τους προβλήματα, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καλύτερη κοινωνία στο μέλλον. Θεωρούμε ότι η ιατρική είναι μία και αδιαίρετη και θα έπρεπε να μην υπάρχουν διαχωρισμοί - ομοιοπαθητική, αλλοπαθητική - κλπ. Για το καλό του ασθενούς και ιδιαίτερα για το καλό των παιδιών πρέπει οι παράλληλοι δρόμοι της ομοιοπαθητικής και της συμβατικής ιατρικής να συγκλίνουν σε μια ενοποιημένη ιατρική. Ας ευχηθούμε ότι αυτό θα γίνει σύντομα.