Η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι ένα επιστημονικό κομμάτι της σύγχρονης ιατρικής, που έχει όμως ιστορία 200 χρόνων. Στη διάρκεια αυτών των δυο αιώνων, η θεραπευτική αυτή μέθοδος, δίνει λύσεις σε πολλά προβλήματα υγείας και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ευεργετηθεί, βρίσκοντας θεραπεία σε χρόνιες ασθένειες, που τους ταλαιπωρούσαν επί μακρόν. Είναι αυτές οι θαυμάσιες δυνατότητες που δίνουν χαρά και ικανοποίηση στους ομοιοπαθητικούς γιατρούς, που βλέπουν τους ασθενείς τους να ανακουφίζονται, να θεραπεύονται και να αλλάζουν επίπεδο υγείας, τόσο σε σωματικό όσο και σε συναισθηματικο και διανοητικό επίπεδο. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα γιατρό, είναι σίγουρα η στιγμή όπου ο ασθενής του, δηλώνει ότι νιώθει καλύτερα, ότι έιναι πιο ήρεμος, ότι πέρασαν μήνες χωρίς να έχει ημικρανίες, ότι του έφυγε η κατάθλιψη, ότι θεραπεύτηκε η κολίτιδά του, ότι εξαφανίστηκε το έκζεμά του, ότι ο βήχας που τον ταλαιπωρούσε για μήνες υποχώρησε, ότι η αλλεργική του ρινίτιδα θεραπεύτηκε, κλπ,κλπ.
Σε αντίθεση με τις καταπληκτικές θεραπείες στο χώρο της Ομοιοπαθητικής, όπου αναζητούμε - και σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνουμε - την ΙΑΣΗ, αυτό που συμβαίνει στο χώρο της Συμβατικής Ιατρικής είναι ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ της ασθένειας και η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ των συμπτωμάτων. Διάφορες ασθένειες κατατάσσονται στις χρόνιες και αθεράπευτες και χορηγούνται απλώς ανακουφιστικά φάρμακα, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που καθορίζουν οι φαρμακευτικές εταιρείες. Ακόμα και απλές παθήσεις, όπως οι ημικρανίες θεωρούνται αθεράπευτες και οι ασθενείς παίρνουν ανακουφιστική αγωγή, όποτε υποφέρουν. Το ίδιο ισχύει για τα δερματικά, τα ψυχικά και ψυχιατρικά προβλήματα, τις κολίτιδες, τα ενδοκρινολογικά προβλήματα κλπ. Αν εξαιρέσουμε τα θαύματα που πετυχαίνει η Συμβατική Ιατρική στον τομέα της χειρουργικής (μεταμοσχεύσεις οργάνων κλπ) και της αντιμετώπισης επειγόντων περιστατικών (εμφράματα κλπ), δεν υπάρχουν στην ουσία ασθένειες που να μπορεί να τις θεραπεύσει πραγματικά, με την έννοια της ΙΑΣΗΣ. Στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται καταστολή και καταπίεση των συμπτωμάτων της ασθένειας. Αυτό ενίοτε δίνει την αίσθηση της θεραπείας, αλλά δεν αργούν να εμφανιστούν οι υποτροπές ή η εμφάνιση μιας χειρότερης κατάστασης υγείας, σαν αποτέλεσμα της καταστολής των συμπτωμάτων της προηγούμενης ασθένειας.
Υπάρχει λοιπόν στην εποχή μας μια περίεργη κατάσταση, όπου ενώ η θεραπεία- ίαση διαφόρων προβλημάτων υγείας είναι γνωστή εδώ και δεκάδες χρόνια, εν τούτοις γίνονται συνέδρια επί συνεδρίων (χρηματοδοτούμενα πάντα από τις φαρμακευτικές εταιρείες), για να μελετηθούν προβλήματα, που η ανθρωπότητα θα έπρεπε ήδη να τα θεωρεί λυμένα! Προβλήματα υγείας πιο απλά, όπως οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες, αλλά και πιο σύνθετα και δύσκολα όπως οι κολίτιδες (σπαστικές, αιμορραγικές, ελκώδεις, νόσος του Chron, κλπ) ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ με την Ομοιοπαθητική Ιατρική (και ενδεχομένως και με άλλες ιατρικές μεθόδους) και η υγεία των ασθενών αποκαθίσταται. Παρ' όλ' αυτά οι ασθένειες αυτές θεωρούνται για τους γιατρούς και για τον κόσμο αθεράπευτες και οι ασθενείς ταλαιπωρούνται με χρόνια λήψη χημικών φαρμάκων, που γεμιζουν με χρήματα τα ταμεία των φαρμακευτικών εταιρειών και επιβαρύνουν βεβαίως με σημαντικές παρενέργειες, την ήδη εύθραστη υγεία των πασχόντων.
Αυτό το παιχνίδι της απόκρυψης της αλήθειας για τις θεραπευτικές δυνατότητες της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, το παίζουν με αριστοτεχνικό τρόπο οι εξουσιαστές της σύγχονης ιατρικής - οι μεγάλοι φαρμακευτικοί κολοσσοί. Οι γιατροί είναι και αυτοί θύματα σε αυτό το παιχνίδι. Γίνονται χωρίς να το θέλουν όργανα των φαρμακεμπόρων, αλλά στην ουσία είναι και αυτοί θύματα ( όπως και οι ασθενείς). Οι γιατρόι θυματοποιούνται, αφού τελειώνουν τις ιατρικές σχολές χωρίς να διδαχτούν τίποτε για τις εναλλακτικές δυνατότητες θεραπείας (ομοιοπαθητική, βελονισμός, ορθομοριακή διατροφή, κυτταρική ιατρική κλπ). Μαθαίνουν αυτα που συμφέρει στις φαρμακευτικές εταιρείες να μάθουν - ότι π.χ ο καρκίνος αντιμετωπίζεται μόνο με τη χημειοθεραπεία. Μαθαίνουν τις διάφορες αντί - θεραπείες: Αντιβιοτικά, αντιβηχικά, αντιδιαρροϊκά, αντικαρκινικά, αντιδιαβητικά, αντιρευματικά κλπ. Αποφοιτούν από τις ιατρικές σχολές, ακόμα και μετά την ειδικότητά τους, με περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων,χωρίς να φταίνε οι ίδιοι γι'αυτό. Μπορεί να χρειαστεί κάποιος περισσότερα από δέκα χρόνια για να γίνει καρδιολόγος, αλλά τον έχουν διδάξει να πιστεύει ακράδαντα, ότι η μόνη θεραπεία για την ψηλή χοληστερίνη και την αθηρωμάτωση είναι οι στατίνες. Δεν διδάσκεται στα δέκα αυτά χρόνια ότι αιτία της ψηλής χοληστερίνης είναι η φθορά στο τοίχωμα των αρτηριών και δεν συνειδοποιεί ότι για να θεραπεύσουμε το πρόβλημα πρέπει να θεραπεύσουμε τη φθορά των αρτηριών. Καταδικάζεται σε άγνοια ακόμα και ο φιλότιμος και ευσυνείδητος γιατρός, που θα ήθελε να κάνει καλά τους ασθενείς του, και τούτο συμβαίνει επειδή οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι που προσδιορίζουν και καθορίζουν την πορεία της ιατρικής και επομένως και των γιατρών.
Επομένως ήρθε ο καιρός να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους...